سرانجام حاتم‌بخشی‌های رییس‌جمهور
سه‌شنبه, 30 اكتبر 2012 11:31
مبصر سیاسی
«واقعاً اگر خدمت می‌کنید، پس چرا وقتی دشمنان دین و دولت ما دستگیر میشوند، دوباره از سوی مرکز رها میشوند؟»این سوالی بود که یکی ریش‌سفیدان ولایت فاریاب در پی حادثۀ خونین آن ولایت، در روز اول عید قربان از آقای حامد کرزی پرسید. جناب رییس جمهور که هیچ پاسخی برای گفتن نداشت، سرافگنانه گفت: «شما درست می‌گویید.»فاجعه به همین ساده‌گی و شرمنده‌گی ختم نشده است. رییس جمهور هنوز هم گفت‌وگوهای صلح را با گروهی روی دست دارد که همواره با شدیدترین الفاظ و کنش‌ها پاسخ رد و خونین داده اند. در تازه‌ترین مورد، رهبر گروه طالبان در پیام عیدی خود حکومت افغانستان را دست نشانده خوانده و پیروان خود را بار دیگر به جهاد در برابر نظام افغانستان دعوت کرده است و موازی با آن، با حمله به یک مسجد در ولایت فاریاب، عید سعید قربان را با خون جمعی از مردم شریف و مسلمان افغانستان رنگین ساخت. طالبان هنوز هم با مردمی جهاد میکنند که به خدا و کتاب خدا ایمان دارند و در برابر تجاوز جهاد کرده اند و در پی همین جهاد طالبان است که بیش از چهل مسلمان فاریابی، هنگام ادای نماز عید در خانۀ خدا قربانی میشوند و بیش از پنجاه تن دیگر مجروح میگردند؛ گفت‌وگوی حکومت زیر ادارۀ آقای کرزی با همین گروه جریان دارد.
هر چند طالبان مسوولیت این حادثه را تا کنون به دوش نگرفته اند، اما تجربه نشان می‌دهد که طالبان همواره از قبول مسوولیت قتل و عام‌های دسته جمعی و حمله بر اماکن مقدس و هم چنان کشتن رهبران پر نفوذ مذهبی طفره رفته اند. چنان‌که آن گروه سال گذشته در حمله‌یی بر زیارت ابوالفضل کابل، در روز عاشورا، پس از این که تلفات سنگینی بر مردم ملکی وارد آوردند، از قبول مسوولیت کنار کشیدند. طالبان پس از به شهادت رساندن برهان الدین ربانی رهبر جمعیت اسلامی افغانستان، چنین عملی را انکار کردند و اینک نیز، حمله بر غیر نظامیان در ولایت فاریاب را انکار کرده اند.
به نظر می‌رسد که اعمال سیاست انکار از سوی طالبان، نتیجۀ خوبی برای آن گروه داشته است؛ چنان‌که تا هنوز حکومت آقای کرزی بر روند گفت‌وگوها تاکید میکند، جامعۀ جهانی برای بیرون کشیدن نیروهایش از افغانستان این گفت‌وگوها را حمایت میکند و این همه، در پی سیاست انکار به وجود می‌آید؛ چه هنوز تنفر مردم در چهرۀ حکومت افغانستان خود را نمایان نکرده است و حکومت هم خود را به نفهمی زده و به رغم این همه جنایت پیشه‌گی طالبان، هنوز روند گفت‌وگو با آنان را دنبال میکند.
این خود حقانیت حرف ما را نشان می‌دهد که همواره تاکید داشته‌ایم، تا در پروسۀ گفت‌وگو جانب مقابل معین باشد. حکومت چرا مذاکره میکند، با کی مذاکره میکند، آیا قاتل مردم افغانستان ارزش گفت‌وگو را دارد، آیا این گفت‌وگوها نقطۀ پایانی برای خشونت‌هاست؟
همۀ این‌ها سوال‌هایی بوده که ما تکرار کرده‌ایم، ولی به یمن سیاست‌های ناقص و ناروای آقای کرزی و همراهانش، نتیجۀ مثبتی در پی نداشته است.
آقای کرزی نه تنها که به این پرسش‌ها پاسخ نداده است، بل برای تصریح روند ناروای گفت‌وگوهای صلح، همواره بر قاتلان مردم افغانستان ترحم کرده است. چنان‌که به خاطر جلب توجه طالبان، زندانیان آنان را رها کرده است. برای رهایی آنان از زندان‌های بین‌المللی چانه‌زنی کرده، فرهنگ معافیت را برای آنان رسمیت بخشیده است، آنان را برادر خطاب کرده است، اما با آن هم برادران ناراضی از خون مردم بیگناه تاوان پس می‌گیرند.
از این‌جاست که جناب رییس جمهور، نه تنها از نتایج حاتم‌بخشی‌هایش تجربه‌یی کسب نکرده، حتا هنوز هم بر سیاست‌های خامش پافشاری دارد. چه که او نتیجۀ سخاوت‌های بی‌موردش را با گوشت و پوست خود لمس نمی‌کند. این مردم است که قربانی سیاست‌های خام ریاست جمهوری میشوند. شاید از همین‌جاست که آقای کرزی برای کودکی که پنج تن از اعضای خانواده‌اش را در حادثۀ فاریاب از دست داده است، میگوید که حکومت، نان و تحصیل تو را بر عهده دارد. غافل از اینکه حکومت مسوول کشته شدن پنج تن از اعضای خانوادۀ اوست.
حکومت باعث شد که امنیت کاملاً از بین برود و طالبان بیش از پیش، به قتل و کشتارش ادامه دهند. غافل از اینکه حکومت چنان بذری از بدامنی را پاشیده که به این زودی‌ها کشتار ملکی پایان نخواهد یافت.
بنابراین، دریافت ما این است که در نتیجۀ سیاست‌های حاتم‌وار آقای کرزی و تیم همراهش، تنها گسترش ناامنی‌ها نصیب مردم افغانستان شده است و همچنان دشمنان مردم افغانستان جسورتر شده است که به این آسانی امید تغییری نیست و تصور می‌رود که جز با تغییر این نظام فاسد، راه دیگری برای برگشتن امنیت و ثبات به وجود نخواهد آمد.
«واقعاً اگر خدمت می‌کنید، پس چرا وقتی دشمنان دین و دولت ما دستگیر میشوند، دوباره از سوی مرکز رها میشوند؟»این سوالی بود که یکی ریش‌سفیدان ولایت فاریاب در پی حادثۀ خونین آن ولایت، در روز اول عید قربان از آقای حامد کرزی پرسید. جناب رییس جمهور که هیچ پاسخی برای گفتن نداشت، سرافگنانه گفت: «شما درست می‌گویید.»فاجعه به همین ساده‌گی و شرمنده‌گی ختم نشده است. رییس جمهور هنوز هم گفت‌وگوهای صلح را با گروهی روی دست دارد که همواره با شدیدترین الفاظ و کنش‌ها پاسخ رد و خونین داده اند. در تازه‌ترین مورد، رهبر گروه طالبان در پیام عیدی خود حکومت افغانستان را دست نشانده خوانده و پیروان خود را بار دیگر به جهاد در برابر نظام افغانستان دعوت کرده است و موازی با آن، با حمله به یک مسجد در ولایت فاریاب، عید سعید قربان را با خون جمعی از مردم شریف و مسلمان افغانستان رنگین ساخت. طالبان هنوز هم با مردمی جهاد میکنند که به خدا و کتاب خدا ایمان دارند و در برابر تجاوز جهاد کرده اند و در پی همین جهاد طالبان است که بیش از چهل مسلمان فاریابی، هنگام ادای نماز عید در خانۀ خدا قربانی میشوند و بیش از پنجاه تن دیگر مجروح میگردند؛ گفت‌وگوی حکومت زیر ادارۀ آقای کرزی با همین گروه جریان دارد.هر چند طالبان مسوولیت این حادثه را تا کنون به دوش نگرفته اند، اما تجربه نشان می‌دهد که طالبان همواره از قبول مسوولیت قتل و عام‌های دسته جمعی و حمله بر اماکن مقدس و هم چنان کشتن رهبران پر نفوذ مذهبی طفره رفته اند. چنان‌که آن گروه سال گذشته در حمله‌یی بر زیارت ابوالفضل کابل، در روز عاشورا، پس از این که تلفات سنگینی بر مردم ملکی وارد آوردند، از قبول مسوولیت کنار کشیدند. طالبان پس از به شهادت رساندن برهان الدین ربانی رهبر جمعیت اسلامی افغانستان، چنین عملی را انکار کردند و اینک نیز، حمله بر غیر نظامیان در ولایت فاریاب را انکار کرده اند.
به نظر می‌رسد که اعمال سیاست انکار از سوی طالبان، نتیجۀ خوبی برای آن گروه داشته است؛ چنان‌که تا هنوز حکومت آقای کرزی بر روند گفت‌وگوها تاکید میکند، جامعۀ جهانی برای بیرون کشیدن نیروهایش از افغانستان این گفت‌وگوها را حمایت میکند و این همه، در پی سیاست انکار به وجود می‌آید؛ چه هنوز تنفر مردم در چهرۀ حکومت افغانستان خود را نمایان نکرده است و حکومت هم خود را به نفهمی زده و به رغم این همه جنایت پیشه‌گی طالبان، هنوز روند گفت‌وگو با آنان را دنبال میکند.
این خود حقانیت حرف ما را نشان می‌دهد که همواره تاکید داشته‌ایم، تا در پروسۀ گفت‌وگو جانب مقابل معین باشد. حکومت چرا مذاکره میکند، با کی مذاکره میکند، آیا قاتل مردم افغانستان ارزش گفت‌وگو را دارد، آیا این گفت‌وگوها نقطۀ پایانی برای خشونت‌هاست؟
همۀ این‌ها سوال‌هایی بوده که ما تکرار کرده‌ایم، ولی به یمن سیاست‌های ناقص و ناروای آقای کرزی و همراهانش، نتیجۀ مثبتی در پی نداشته است.
آقای کرزی نه تنها که به این پرسش‌ها پاسخ نداده است، بل برای تصریح روند ناروای گفت‌وگوهای صلح، همواره بر قاتلان مردم افغانستان ترحم کرده است. چنان‌که به خاطر جلب توجه طالبان، زندانیان آنان را رها کرده است. برای رهایی آنان از زندان‌های بین‌المللی چانه‌زنی کرده، فرهنگ معافیت را برای آنان رسمیت بخشیده است، آنان را برادر خطاب کرده است، اما با آن هم برادران ناراضی از خون مردم بیگناه تاوان پس می‌گیرند.
از این‌جاست که جناب رییس جمهور، نه تنها از نتایج حاتم‌بخشی‌هایش تجربه‌یی کسب نکرده، حتا هنوز هم بر سیاست‌های خامش پافشاری دارد. چه که او نتیجۀ سخاوت‌های بی‌موردش را با گوشت و پوست خود لمس نمی‌کند. این مردم است که قربانی سیاست‌های خام ریاست جمهوری میشوند. شاید از همین‌جاست که آقای کرزی برای کودکی که پنج تن از اعضای خانواده‌اش را در حادثۀ فاریاب از دست داده است، میگوید که حکومت، نان و تحصیل تو را بر عهده دارد. غافل از اینکه حکومت مسوول کشته شدن پنج تن از اعضای خانوادۀ اوست.
حکومت باعث شد که امنیت کاملاً از بین برود و طالبان بیش از پیش، به قتل و کشتارش ادامه دهند. غافل از اینکه حکومت چنان بذری از بدامنی را پاشیده که به این زودی‌ها کشتار ملکی پایان نخواهد یافت.
بنابراین، دریافت ما این است که در نتیجۀ سیاست‌های حاتم‌وار آقای کرزی و تیم همراهش، تنها گسترش ناامنی‌ها نصیب مردم افغانستان شده است و همچنان دشمنان مردم افغانستان جسورتر شده است که به این آسانی امید تغییری نیست و تصور می‌رود که جز با تغییر این نظام فاسد، راه دیگری برای برگشتن امنیت و ثبات به وجود نخواهد آمد.
سرانجام حاتم‌بخشی‌های رییس‌جمهور
سه‌شنبه, 30 اكتبر 2012 11:31
مبصر سیاسی
